Sociale cohesie

Dames en heren, heeft u dat ook wel eens? Dat u spijt heeft dat u niet meteen aan de bel trok? Vanaf ongeveer twaalf uur gisternacht hoorde ik een alarm afgaan ergens schuin boven mijn slaapkamer. En probeer je maar eens niet te concentreren op zoiets, als je het eenmaal hebt gehoord. Alarm bleef aanhouden, ik hoopte op thuiskomst bewoners. De hele nacht beroerd geslapen, of eigenlijk gewaakt. Dacht na kantoor een weldadige stilte aan te treffen, maar helaas. Een verdieping hoger begonnen ook daar mensen ongerust te worden en hebben we stad en land afgebeld. De verhuurder, huismeester en uiteindelijk de politie. Boven mij woont namelijk een slechts Engels sprekende Turkse oudere vrouw, en ofwel ze was op vakantie, ofwel lag ze voor dood achter de deur. Met een ferme dreun van de inmiddels gearriveerde brandweer was de deur weg .... Gelukkig troffen ze slechts een gillend Thuiszorgalarm aan, en geen dode mevrouw. Alarm uit, plaat hout op de deur en voila. Maar nee: een uurtje nadat de politie en brandweer weg waren, begon het alarm weer te loeien. Ik zit mij nu wel op te vreten dat het kreng weer piept, maar die mevrouw is in ieder geval nog in leven. Overigens heeft de politie inmiddels achterhaald dat ze in het ziekenhuis ligt. Nu dat kutalarm nog uit :-)
Volgende keer eerder bellen, of glijden wij af naar een samenleving waarin we elkaar voorbijlopen? Morgen toch maar eens telefoonnummers uitwisselen met de buren!

Update 23.30 uur: hij is UIT :-)